[END]​ DC UNIVERSE: NEW UNIVERSE Vol.1

ทุกคนเชื่อในคำกล่าวนี้ไหม 'โลกนี้ไม่มีใครดีหรือเลวร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก ทุกคนล้วนเป็นสีเทากันทั้งนั้น' เป็นคำพูดจากปากของพ่อฉันเองเเละมันจริงทุกประโยคที่เขากล่าวมา โลกทุกยุคทุกสมัยไม่คำว่าขาวสะอาดหรือดำทมิฬเพราะทุกการกระทำล้วนมีเหตุผลในตัวของมันเอง เเม้เเต่วายร้ายในหนังสือการ์ตูนที่พ่อเคยอ่านเเละเล่าให้ฟังตั้งเเต่ฉันยังเล็ก

พ่อฉันยังสอนให้รู้อีกว่าโลกมันไม่มีคำว่ายุติธรรมตั้งเเต่ชีวิตครอบครัวจนไปถึงหน้าที่การงาน มนุษย์มีความโลภ โกรธ หลง ทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเองอยู่รอดเเละไอ้คนประเภทนั้นมักอยู่ในส่วนของ 'ผู้ร้าย วายร้าย โจร' สัญชาตญาณสุดท้ายของมนุษย์เมื่ออับจนหนทางจากโลกอันโสมงที่สร้างปัญหาเเก่สังคมทั้งที่ทุกวันนี้มันก็ยังเเย่ไม่พออีกเหรอ?

โลกของฉันไม่มีซุปเปอร์ฮีโร่เหมือนในหนังสือการ์ตูนที่มีพลังพิเศษคอยช่วยเหลือผู้คน เเต่ฉันกลับไม่คิดเเบบนั้น เพราะพ่อของฉันเป็นทหารสังกัดหน่วยพิเศษปราบปรามผู้ร้ายข้ามชาติ เขาจับเเละสังหารคนเลวมามากมายยอมให้มือตัวเองเปื้อนเลือดชั่วๆเพื่อให้โลกน่าอยู่ขึ้น 

พ่อน่ะเป็นฮีโร่อย่างเเท้จริงเเม้ไม่มีใครเลียวเเลการกระทำของพ่อ พ่อก็ยังทำต่อไปเรื่อยๆ เเละนั่นกลายเป็นเหตุผลที่ฉันสมัครเข้าร่วมทหารอยากเจริญรอยตามเท้าพ่อ

ฉันเล่ามาถึงขนาดนี้ทำไมไม่พูดถึงเเม่บ้างเลยเหรอ? คำตอบนั้นง่ายๆ เเม่ของฉันเป็นเเบบเดียวกับพ่อเป๊ะๆ เเต่อาจไม่ฮาร์ดคอเท่าพ่อมากนัก ฉันยอมรับเลยว่าเเม่กับพ่อเหมาะสมกันมากจริงๆ เเถมอะไรหลายอย่างก็คล้ายๆกัน 

เเม่ฉันเป็นตำรวจสืบสวนสอบสวนเก่งที่สุดในกรมตำรวจ ก็เเหงสิ! ขนาดฉันเเอบหนีเที่ยวไปกับเพื่อนสมัยวัยรุ่นยังสืบตามไปหาฉันเจอได้ โคตรเก่ง!

ฟังไปฟังมาดูเป็นครอบครัวที่ไม่ควรหาเรื่องชกต่อยมากที่สุดเลยนะเนี่ย มีพ่อเป็นหน่วยรบพิเศษ มีเเม่เป็นนักสืบเเละยังมีลูกเป็นทหารอีก ผู้ชายที่ไหนจะกล้ามาจีบฉันกันล่ะ? คำตอบว่าเคยเเต่ไม่มีใครทำสำเร็จ ไม่ใช่เพราะพ่อห้ามปรามหรอกนะ เพราะลูกไม่เคยเจอผู้ชายหรือผู้หญิงที่ถูกใจเลยสักคน

พวกเรามีความสุขกันมากจนเป็นครอบครัวตัวอย่างในหลายๆครอบครัว เเต่ความสุขทั้งหมดทั้งมวลที่มีก็ต้องหายไป…ตอนที่ฉันอายุ 21 พ่อกับเเม่หายตัวไปอย่างปริศนา

“พ่อคะ! เเม่คะ! หายไปไหนกันหมด…”

คืนนั้นประมาณห้าทุ่มกว่าได้ ฉันรับรู้ถึงเเรงสั่นทั่วทั้งบ้านเลยสดุ้งตื่นขึ้นมา ฉันพบว่าข้าวของในห้องหล่นกองกับพื้นเต็มไปหมด ‘เเผ่นดินไหว’ นั่นคือสิ่งเเรกที่คิดเพราะคงไม่มีขโมยที่ไหนกล้าเข้ามางัดบ้านครอบครัวนี้หรอกนอกจากจะโง่ไม่มีปัญญา

ฉันเดินไปที่ห้องพ่อกับเเม่ก็พบเพียงเตียงที่ว่างเปล่า ฉันเลยลองเดินลงไปชั้นล่างดูที่ห้องกินข้าวกับห้องนั่งเล่นก็ไม่พบท่านทั้งสอง 

'เเปลก' 

หน้าต่างทุกบานเเตกเหมือนโดนคลื่นเสียงที่ดังมาก หลอดไฟทุกดวงในบ้านก็เเตกหมดเหมือนกัน ฉันลองเดินหาทั่วทั้งบ้านก็ไม่เจอพ่อกับเเม่ วินาทีนั้นฉันเริ่มเป็นกังวลเลยคิดจะโทรเเจ้งตำรวจเเต่สายตาดันไปสะดุดกับบางสิ่งที่ส่องเเสงลอดมาจากประตูหน้าบ้านซะก่อน

“นั่นมันอะไรน่ะ…”

พอฉันเปิดประตูออกไปต้องเป็นอันอึ้งรับประทาน เเสงที่ส่องสว่างจากหน้าบ้านตัวต้นเหตุมันคืออะไรบางอย่างรูปร่างทรงกลมขนาดใหญ่มองเห็นได้เเค่ด้านเดียว มันลอยอยู่เหนือพ้นหญ้าสนามหน้าบ้าน ไม่มีตะขอหรือสลิงคอยยึด

เเละสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันละม้ายคล้ายคลึงกับที่เคยเห็นในหนังสือการ์ตูนคอมมิค DC ไม่มีผิด 

เพื่อความเเน่ใจฉันเลยวิ่งกลับเข้าไปในบ้านหยิบหนังสือคอมมิค Darkside War มาเทียบกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นี่มันบ้าไปเเล้ว?! มันคือประตูมิติ Boom Tube ที่เหล่า New God ใช้ในการเดินทางข้ามมิติหรือดาวต่างๆ นี่มันเป็นไปไม่ได้ ของจริงเหรอ?!

“นี่มัน…ของพ่อนี่”

ก่อนที่ฉันจะคิดอะไร สายตาของฉันเหลือบไปเห็นสร้อยคอของพ่อที่ฉันซื้อให้ตอนวันเกิดตกอยู่ใกล้กับประตูมิติ ฉันเดินไปหยิบขึ้นมาดูก่อนจะสวมมันเข้าที่คอเเล้วนำส่วนที่ห้อยกับสร้อยประกอบติดกับของตัวเองได้ตัวอักษร 

‘Love dad’

 ฉันกำสร้อยไว้เเน่นก่อนจะลุกขึ้นตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับตัวเอง เรื่องนี้มันพิลึกพิลั่นเเต่ถ้าพ่อกับเเม่หายไปไหนไม่ต้องเดาเลยว่าที่ไหน ถึงเรื่องมันจะดูน่าเหลือเชื่อเเต่หลักฐานมันชี้ชัดมาที่ประตูมิติที่หลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนนี่เพียงอย่างเดียว

'ช่างเเม่งเถอะ!'

 ฉันไม่สนหรอกว่ามันเกิดขึ้นได้ไงเเต่ในหัวฉันมีเพียงเรื่องเดียวคือต้องตามหาพ่อกับเเม่ให้เจอไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ถ้าไอ้ประตูนี้มันมาจากคอมมิค DC ก็มั่นใจเต็มร้อยเลยว่ามันจะพาไปที่ไหน

นึกสภาพไม่ออกเลยถ้าพ่อเจอซูปเปอร์เเมนเเล้วเนิร์ดจะเเตกมากเเค่ไหน เเต่อย่าลืมไปว่าจักรวาล DC มันไม่ได้สดใสเหมือนกับจักรวาล MARVEL ซึ่งขอโทษนะ ฉันไม่ค่อยอินโลกของ MARVEL เเละเเทบไม่เคยตามหนังสือหรือภาพยนต์มากเท่า DC

ต้องขอบคุณที่พ่อกับเเม่ไม่หายไปในจักรวาลนั้น เเละต่อให้มันดูบ้าบอน่าเหลือเชื่อก็เถอะ ฉันก็จะไปตามหาพ่อกับเเม่อยู่ดีเเละจะไม่มีใครหยุดคิริโอะ ริน ผู้นี้ได้เด็ดขาด! เเละนี่คือเรื่องราวของฉันในจักรวาล DC 

*เเนะนำตัวละครหลัก คนที่หนึ่ง (ก่อนตัดผม)

ชื่อจริง: คิริโอะ ริน

ชื่อเล่น: ริน

อายุ: 21 ปี

ลักษณะเด่น: ผมยาวสีเเดงสุดเตะตา ที่ได้พันธุกรรมมาจากพ่อเต็มๆ ไม่ใช่สีย้อม เเละดวงตาสีกุหลาบสุดดึงดูดสายตาให้เคลิ้มถ้าจ้องมองไปนานๆ

ลักษณะนิสัย: เป็นคนใจกล้าสายลุย ฝีปากไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เเน่นอนย่อมไม่เกรงกลัวต่อผู้ใด เเม้เธอไม่ใช่คนตลกมากนักเเต่ก็มีอารมณ์ขันพอสมควร อีกทั้งยังเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ โดยเฉพาะกับอาชญากรผู้มีอิทธิพล ตอนโมโหหรือโกรธเธอจะน่ากลัวมาก เเต่ลึกๆเเล้วเธอเป็นคนดีคนหนึ่งที่อยากทำสิ่งที่ถูกต้อง

ความสามารถพิเศษ: ก่อนเธอจะมาโลก DC เธอเป็นทหารสังกัดหน่วยรบพิเศษทำให้มีทักษะการต่อสู้ระยะประชิดในระดับที่สูงมาก CQCเเละCQB คือสิ่งที่เธอถนัดมากที่สุด อีกอย่างเธอยังมีทักษะการสืบสวนสอบสวนที่ได้มาจากผู้เป็นเเม่เเต่ไม่ได้เก่งกาจมากเท่าไหร่นัก ส่วนทักษะเสริมก็มีบ้างเช่นขับยานพาหนะรถยนต์ รถมอเตอร์ไซต์ การเเสดงละคร ทักษะการพูดคุย เป็นต้น

ด้านความรัก: เธอเป็นไบเซ็กชวล ชอบทั้งผู้หญิงเเละผู้ชาย เเต่เธอก็หาเเฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้สักที

สีที่ชอบ: เเดง ดำ เทา

อาหารที่ชอบ: ข้าวเเกงกระหรี่คืออันดับหนึ่ง ยิ่งเผ็ดมากยิ่งดี

ความชอบส่วนตัว: สมัยโลกเก่าเธอชอบอ่านคอมมิค DC เป็นชีวิตจิตใจ เเต่ไม่ได้ถึงขั้นรู้เยอะทะลุปรุโปร่งอย่างผู้เป็นพ่อมากนัก เธอมักจะจำเฉพาะตัวหลักว่าใครเป็นใครกับตัวละครเสริมหลายๆตัวที่ชอบเป็นพิเศษเท่านั้น

*เเนะนำตัวละครหลัก คนที่สอง

ชื่อจริง: วอลเตอร์ โคลเเว็ค

ชื่อเล่น: วอลเตอร์

สมญานามศาลเตี้ย: Rorschach [ รอร์ชาร์ต ]

สถานะ: Anti Hero [ เเอนตี้ ฮีโร่ ]

อายุ: 35 ปี [ ในฉบับภาพยนต์อายุ 35 ปี เเต่ในฉบับหนังสือภาพอายุ 45 ปี ]

ลักษณะเด่น: เขาสวมสูทลายทางธุรกิจสีม่วง ถุงมือหนังสีเดียว ผ้าพันคอสีเทาและรองเท้าลิฟท์ที่ไม่มีเงา  สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของเครื่องแต่งกายของเขาคือเสื้อโค้ทขนสีน้ำตาลกับหมวก fedora ที่เข้าคู่กัน อย่างไรก็ตามสิ่งที่เด่นชัดมากที่สุดของ รอร์ชาร์ต คือหน้ากากที่มีหมึกเปื้อนขยับไปมาตามเสียงหายใจของเขาซึ่งบ่งบอกถึงอารมณ์ในตัวเขา ณ ตอนนั้น

ลักษณะนิสัย: เป็นคนสุดโต่งด้านศีลธรรม โลกของเขามีเพียงสีขาวเเละสีดำเท่านั้น ไม่มีสีเทาเเละไม่มีตรงกลาง สภาพจิตใจของเขาป่วย มักจะทำตามสัญชาตญาณตัวเอง ไม่ชอบร่วมมือกับใคร ชอบทำงานคนเดียวเเละไม่ชอบเข้าสังคม จนกระทั่งมาเจอกับรินเข้าทำให้อะไรหลายอย่างของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

ความสามารถพิเศษ: มีความสามารถด้านการต่อสู้เเต่เก่งไม่เท่ากับรินที่เป็นทหารมาก่อน ความสามารถด้านการสืบสวนที่ชำนาญมากกว่ารินหลายเท่า ฉลาดหลักแหลมในการพลิกแพลงสถานการณ์ต่างๆ การสอบสวนที่โหดร้ายทารุณจนคนถูกสอบสวนอันต้องเปิดปากพูด เก่งการเขียนสามารถเป็นนักเขียนนิยายยังได้เเต่เขาไม่สนใจ มีความสามารถในการปลอมตัว ฝีเท้าเบาเเละเป็นจอมสะเดาะกุญเเจ

ด้านความรัก: ไม่มีเเละไม่สนใจสักนิด

สีที่ชอบ: สีดำ สีนํ้าตาล เเละสีเทา

อาหารที่ชอบ: ถั่วกระป๋อง อาหารกระป๋อง เพราะส่วนใหญ่ชินกับการลักของชาวบ้านมาเเบบนี้

ความชอบส่วนตัว: ชอบจดบันทึกเหตุการณ์ต่างๆเอาไว้ในสมุดโน๊ตพกพา คำขึ้นต้นหัวกระดาษเขาจะเขียนด้วยคำว่า 'บันทึกของรอร์ชาร์ต' ทุกครั้ง

#ถ้าชอบกดหัวใจ หรือ คอมเม้นกันพูดคุยกันได้นะจ้ะ